พิณ

พิณ แบ่งออกได้เป็น 5 ชนิด

1. พิณน้ำเต้า เป็นพิณสายเดียว ทำด้วยไม้เนื้อแข็งยาวประมาณ 75 เซนติเมตร ปลายข้างหนึ่งทำด้วยโลหะหล่อเป็นลวดลายสำหรับซึงสายสวม
ติดไว้ ด้านตรงข้ามมีลูกบิด ทำด้วยไม้เนื้อแข็งสอดไว้ กล่องเสียงทำด้วยผลน้ำเต้าแห้ง มีเชือกรัดสายพิณ ซึ่งทำด้วยโลหะให้คอตตรงบริเวณ
ใกล้กล่องเสียง ใช้บรรเลงการดีดด้วยนิ้วมือ

2. พิณเพียะ มีลักษณะคล้ายพิณน้ำเต้า แต่พิณเพียะทำเพิ่มขึ้นเป็น 2 สายและ 4 สาย ก็มีคันทวนยาวประมาณ 1 เมตรเศษ
ลูกบิดยาว ประมาณ 18 เซนติเมตร ใช้เชือกคล้องสายผูกโยงไว้กับทวน สำหรับเร่งเสียงเหมือนกับพิณน้ำเต้า กะโหลก
ทำด้วยเปลือกลูกน้ำเต้าตัดครึ่งลูก ทำด้วยกะลามะพร้าว เวลาดีดก็เอากะโหลกประกบติดไว้กับหน้าอกพิณเพียะนี้จัด
อยู่ในประเภทพิณซีตเตอร์

                                          

                                        

3. กระจับปี่ เป็นเครื่องดีดประเภทพิณ กล่องเสียงทำด้วยไม้เนื้ออ่อน ขุดเป็นโพรง ขนาดประมาณ 25 x 40 เซนติเมตร มีช่องเสียงอยู่ด้าน
หน้ามีคันทวนค่อนข้างยาวประมาณ 100 เซนติเมตร มีลูกบิดตอนบนสำหรับขึ้นสาย 4 ลูกขึ้นสายเป็น 2 คู่ เสียงเท่ากันมีนมตั้งเสียงติดอยู่
กับด้านหน้าของคันทวนใช้ดีดด้วยเขาสัตว์บาง ๆ สายกระจับปี่ทำด้วยไหมฟั่นเอ็น หรือ สายลวด กระจับปี่จัดอยู่ในประเภทพิณลูท

                                     

4. พิณพื้นบ้าน นิยมเล่นในภาคอีสานเป็นเครื่องดนตรีทำด้วยไม้ กล่องเสียงเป็นรูปสี่เหลี่ยมมน หรือคล้ายใบไม้ กว้างประมาณ 
25 เซนติเมคร ยาวประมาณ 30-35 เซนติเมตร หนาราว 7-10 เซนติเมตร มีช่องเสียงตรงกลางด้านหน้าคันพิณยาวประมาณ 40-50
เซนติเมตร ตอนปลายติดหัวโขนรูปต่างๆ ใช้สายลวด2-4 สาย บางครั้งก็ใช้ 2 คู่ มีนมแบ่งเสียงใช้ดีดด้วยแผ่นเบาบาง ๆ จัดอยู่ใน

ประเภทพิณลูท

                                         

5. พิณไห พิณไหทำด้วยไหซองหรือไหกระเทียมใช้เส้นยางหนาๆ ขึงให้ตึงที่ปากไหเวลาเล่นใช้มือดึงเส้นยางให้สั่นเป็นเสียงทุ้มต่ำ
ใช้เล่นเป็นเครื่องประกอบจังหวะ นิยมนำไปเล่นกับวงโปงลาง พิณให้จัดอยู่ในประเภทพิณซิตเตอร์